۳۷ سالی داشت. سیه چرده٬ نازیبا و چادری برسر که با مادرش زندگی میکرد. خواهرانش همه شوهر رفته بودند و این٬ چین ابروهایش را هر روز بیشتر می کرد تا روزی که همراه پیرمردی به خانه بخت رفت. بچه دار نمیشدند٬ کودکی را آوردند و برای بزرگ کردنش به تلاش شدند. کوتاه سالی گذشت که زن باردار شد اما دیگر وقت رفتن پیرمرد بود و رفت. او با حداقل حقوق بازنشستگی٬ خانه ای اجاره ای و هجوم یک دنیا چه کنم٬ چه کنم ها به ماتم نشست. مادرش هم که قبلا رفته بود. هنوز چله پیرمرد نشده خواهران در خانه های خود را بستند. او ماند و هزاران چرا؟ فقط بر این عجبم!! این زن نازیبا چگونه می توانست هراس در دل زنان شوهر دار آورد که اینگونه بر او خشم گرفتند.
خوب این سوالی که مردا همیشه از هم می پرسند: این زنا با هم چشونه؟
پیشنهاد می کنم خانم نویسنده خودش بعدا جواب سوالش را بده بلکه ما هم بفهمیم.
کدام سوال؟ اینکه این زنها با هم چشونه؟ یعنی چرا با هم اینگونه نامهربانند؟؟
حقیقتش خیلی ریشه ای و جا گرفته در خون زنان ایرانی است که از همجنس خود هراس داشته باشند.
جای بحث بسیار دارد...
بازم خوشحالم که سر می زنی و با سوالاتت آدم رو به تعمق و تامل بیشتری وا می داری و از هر چیزی همین طوری عبور نمی کنی.
رنج های زن ایرانی تمامی ندارد البته نه اینکه مردهامان رنج نداشته باشند فقط زن ها بی پناهن باید انسان بودن را تمرین کنیم نه زن یامرد خوب بودن را!دستت درد نکنه
باهات کاملا موافقم. تقابل چرا بلکه تعامل...
خیلی خوبه
ولی تکلیفم با حجمش روشن نیست . می دونم اگر قرار بود شعر بشه می شد در 4 جمله کل مطلب رو گفت و اگر رمان تا 400 صفحه هم جا داره ولی یک متن .....نمی دونم ...واقعا میگم
شاید بد نباشه تو هم تکلیف خودت رو مشخص کنی ... شاعر یا رمان نویس ؟.......البته تو یه مقطعی از ادبیا ت معاصرمون یه جور بلاتکلیفی در یک ژ انر دیگه منجر شد به اتفاق جذابی به نام کاریکلماتور .....واسه همین باید صبر کرد دید به کجا می رسی آخر ؟...ولی مطمئنم به جای خوبی می رسی چون کله ت خیلی خوب کار می کنه واین اصل قضیه ست
ممنون که واقییت جامعه ی ما رو به قلم کشیدی جامعه ای کن زن ها باید زجر بکشن