آن زمان که من کودک بودم سیبها هنوز سرخ بودند و بوی باغ می دادند کوچه مان خاکی بود و جوی ابی در آن روان
هر بعدازظهر,آنگاه که سایه دل عصر را پر می کرد سماور و گلیمی به در خانه ای به نوبت پهن می شد تا زنان چای بنوشند و بچه ها هفت سنگ و گرگم به هوا بازی کنند. پسرکی از ما بزرگتر به هنگام شب همه ما را به نور چراغ خیابان دعوت می کرد تا دل به قصه هایش بسپاریم.
 گاه به گاهی عکسهای از آن دوران, بهانه ای می شود برای ساده زیستی و مهربانی را پراکندن که این سفر کوتاه است و کوتاه .............