...وقتی از ناامیدی به امید می رسی زندگیت رنگ بودن و حضور می گیرد. وقتی در اوج اندوه تسلیم شرایطی می شوی که تغییرش خارج از توان توست نیروی عجیبی برای از نو شروع شدن و دو باره و دوباره ساختن می یابی که آنرا به هزارن لحظه غیر واقعی و زودگذر روزمرگی نمی دهی اش. دیگر نه آب و رنگ یارهای دورغین دلت را می برد و نه قصه های پر از غصه دوست های گرد شیرینی. خودت می مانی و یک دنیا باید شدن ها و یک دنیا سرخوشی از برای تولدی دوباره...